அக்கிலிப்பிக்கிலி

"எங்க இருந்துடா இப்படி ஒரு கொத்தவரங்கா மாதிரி இருக்கிற இவளைப் போய் பிடிச்ச.  உன்னோட ரசனை இந்த அளவுக்கு மட்டமா போயிடிச்சே  ."

"டேய்,எனக்கு என்னானு சொல்லத் தெரியல.பொண்ணுனா அழகா அறிவா இருக்கணும்,அப்படி எதுவும் என்கிட்டே கிடையாது. பொண்ணைப் பார்த்தா நாம அதை பொண்ணா உணரனும்,அவ்வளவு தான். அது எனக்கு இவளைப் பார்த்தப்ப அதான் தோணுச்சு. அதுனால தான் காதலிக்கலாம்ன்னு முடிவு பண்ணினேன்."

என்னுடைய பதிலில் அவன் சமாதானம் ஆகாமல் போனது போலவே எனக்கும் அவளை காதலிப்பதற்கு வேறு சில காரணங்கள் இருந்தது.

என்னை விட உயரமாய் இருக்கும் பொண்ணை எப்படியாவது காதலிக்க வைத்து விட வேண்டும். அப்படி அவள் காதலிக்காமல் போய் விட்டாலும் இவன் போய் என் கூட சுத்துறானே/தொந்தரவு பண்றானே என்கிற எண்ணம் அவளுடைய வாழ்நாள் முழுவதும் இருக்க வேண்டும் என்ற சைக்கோத்தனமான முடிவில் அப்போது இருந்தேன். ஆனால் அதிலும் இவள் எப்படி சிக்கிக் கொண்டாள் என்பது இன்று வரை எனக்கு கேள்விக்குறியாகவே இருக்கிறது.

இப்படியான குழப்பங்களோடு சுமார் ஆறு மாத காலங்களாக காலையில் அவள் வீட்டில் இருந்து  கிளம்புவதில் இருந்து,சாயங்காலம் அவளை வீட்டில் கொண்டு போய் விடும் வரை ஒரு சம்பளம் இல்லாத வாட்ச்மேனாக சுற்றிக் கொண்டு இருந்தேன். என்றென்று அறியாத ஒரு நாள் பொழுதில் அவளை தீவிரமாக காதலிக்கத் தொடங்கியது தான் இவ்வளவு தொல்லைகளை கொண்டு வந்து சேர்க்கும் என தெரியாமல் போனது.

காதலிக்க தொடங்கிய பின்னர் காதலை சொல்லாமல் விடுவது தவறு என்பது காதலால் தோற்றுப் போன நண்பர்களின் காதல்கள் எனக்கு படிப்பினையை கொடுத்து இருந்தது. நேரில் சென்று காதலை சொல்லலாம் என்றால் அவள் எப்பொழுதும் நண்பிகளோடு சுற்றிக் கொண்டே இருக்கிறாள்.

எப்படி காதலை சொல்வது என்று மண்டையை உடைத்து வேறு வழியே இல்லாமல் கடைசியாக ஒரு திருமண பத்திரிக்கையை அடிப்பது (என் பெயரையும்,அவள் பெயரையும் போட்டு தான்) என முடிவு செய்து அவளிடம் எனக்கு கல்யாணம்,நீங்க கட்டாயம் வரணும் என்று அவளிடம் தைரியமாக நீட்டினேன். அவளும் பத்திரிக்கையை பிரிக்காமல் (தொல்லை ஒழிந்தது என்று நினைத்து இருப்பாள் போல) முகமலர்ச்சியுடன் வாங்கிக் கொண்டு கண்டிப்பா வர்றேன் என்று சொல்லி விட்டு கிளம்பி விட்டாள்.

வீட்டில் சொல்லி என்னை அடி வாங்க வைத்து இருப்பாள் என்று நீங்கள் நினைத்துக் கொள்ளலாம். ஆனால் அப்படி செய்து இருந்தால் கூட ஒன்றும் பெரியதாக வலித்து இருக்காது. அவள் ஊரை விட்டு எங்கோ போய் விட்டாள் என்பது மட்டும் சில நாட்கள் கழித்து எனக்கு தெரிய வந்தது.

சரி,இன்று இதையெல்லாம் சொல்லி உங்களிடம்  புலம்ப   வேண்டிய அவசியம் என்ன வந்தது என்று கேட்கிறீர்களா? இன்று அவளுக்கு பிறந்த நாள்.இதே மாதிரியான ஒரு பிறந்த நாளில் தான் அவளிடம் போய் பத்திரிக்கையை நீட்டி இருந்தேன்.

ம்ம்..இன்னும் கதை முடியவில்லை. இதை எழுதலாம் என்று நினைத்துக் கொண்டு இருக்கும் போது ஒரு மெயில் வந்து இருக்கிறது. அவள் தான் எனக்கு அதே கல்யாண பத்திரிக்கையை அனுப்பி இருக்கிறாள்,நாள் கிழமை வருஷம் மட்டும் மாற்றி விட்டு. 

அக்கிலிப்பிக்கிலி , அக்கிலிப்பிக்கிலி !

ஊளை

தலை முதல் கால் வரை போர்வையால் இழுத்தி போர்த்தி உறங்கி கிடந்த வேளையில் "எந்திரிப்பா,ரொம்ப நேரமா போன் அடிச்சுக்கிட்டே இருக்கு,யாருன்னு தான் பாரு." என்று மெதுவாக கூப்பிட்டுக் கொண்டு இருக்கும் அம்மாவின் சத்தத்தைக்  கேட்டு  தூக்கம் கலைந்த  சலிப்புடன் போனை வாங்கினேன்.

ரம்யா தான் போன் செய்து இருக்கிறாள்.10 மிஸ்டு கால் வந்து இருக்கிறது,எதற்கு இவள் காலையிலே போன் செய்து இருக்கிறாள் என்ற யோசனையிலே "சரிம்மா, நீ காப்பி போட்டு கொண்டு வா." என்று அம்மாவை அனுப்பி விட்டு அவளை கூப்பிட்டேன்.

"ஹலோ மணி ஒன்பது ஆகுது. இன்னும் என்னா தூக்கம் வேண்டி கிடக்கு. சரி,அதை விடுங்க.இன்னைக்கி ஈவினிங் என்னை பொண்ணு பார்க்க வர்றாங்க. என்ன பண்ணுவீங்களோ,ஏது பண்ணுவீங்களோ எனக்குத் தெரியாது. ஒண்ணு இப்போ வந்து என்னை கூட்டிட்டு போங்க,இல்லாட்டி நான் நேரா உங்க வீட்டுக்கே வந்துடுவேன். ஏன்னா இனிமேல் எங்க வீட்லயும் சாக்குபோக்கு சொல்லி சமாளிக்க முடியாது."

"ஏன்மா,நான் துபாயில இருந்து நேத்து நைட் தான் ஊருக்கு வந்து இருக்கேன்.உடனே கோயம்புத்தூர் கிளம்பி வரச் சொல்றியே.வீட்டில என்ன, ஏது, எங்க போறன்னு கேக்க மாட்டாங்களா? இத்தனை நாள் பொறுத்திட்ட,இன்னும் கொஞ்சம் நாள் பொறுக்க முடியாதா,உன்னால? "

"உங்க கிட்ட டீட்டெயிலா  பேச இப்போ நேரம் கிடையாதுங்க. நான் இப்போ ஆபீஸ்ல இருக்கேன்.அஞ்சு மணிக்குள்ள உக்கடம் பஸ் ஸ்டாண்ட் வந்துடுங்க." என்று சொல்லி போனை வைத்து விட்டாள்.

இந்தப் பெண்களே இப்படித் தான்,அவர்கள் சொல்வதைத் தான் நாம் செய்ய வேண்டும் .பெண்ணை பார்க்க வருகிறவன் இன்றேவா தூக்கிக் கொண்டு போய் விடுவான்? ம்,இதெல்லாம் சொன்னாலும் அவளுக்கு உறைக்காது.


அவசரம்,அவசரமாக குளித்து விட்டு சாப்பிடக் கூட நேரம் இல்லாமல் பஸ் ஸ்டாப்புக்கு ஓட்டம் ஓட்டமாக விரைந்தேன். பத்து நிமிடத்துக்கு ஒரு முறை பழனிக்கு செல்லும் பஸ்கள் இன்று அரை மணி நேரமாகியும்  ஒன்றையும் பார்க்க முடியவில்லை.இதற்கு இடையில் ரம்யாவிடம் இருந்து வேறு போன் மேல் போனாக வந்து கொண்டே இருக்கிறது. கிளம்பிட்டேன் என்று சொல்லியும் அவள் விடாமல் தொல்லை செய்யும் போது எதற்குத் தான் இந்த எழவெடுத்த காதல் என்ற எண்ணம் மனதில் அலை பாய்ந்து கொண்டே இருக்கிறது. அடுத்து கூட்டமாக வந்த பஸ்ஸில் ஏறி படிக்கட்டில் தொங்கிக் கொண்டே ஒரு வழியாக பழனிக்கு வந்து சேர்ந்தாகி விட்டது.

பொள்ளாச்சி,கோயம்புத்தூர் என்ற கூப்பாட்டில் வரிசையாக நின்று கொண்டு இருந்த பஸ்களில் முன் நின்றுகொண்டு இருந்த ஒரு பஸ்ஸில் ஏறினேன். போனை எடுக்காமல் இருக்கவும் தொடர்ச்சியாக எஸ்எம்எஸ்களை அனுப்பி துவம்சம் செய்யத் தொடங்கி இருந்தாள் ரம்யா.சன்னலோரத்தில் அமர்ந்து கொண்டு முதல் வேலையாக போனை அணைத்து வைத்தேன். இவளால் பஸ்ஸில் இருக்கும் அழகான பெண்களை கூட சைட் அடிக்க முடியாமல் போகிறது.

'ஏங்க,இது பொள்ளாச்சி போகுமாங்க' என்று கேட்டுக் கொண்டே பதிலுக்கு எதிர்பாராமல் மஞ்சப் பையுடன் வயதான ஒருவர் அருகில் அமர்ந்தார். பஸ் பழனியைத் தாண்டி விரைவாக சென்று கொண்டு இருந்தது.


 "தம்பி,இந்தாங்க முறுக்கு.சாப்பிடுங்க.என்னோட தங்கச்சி ஆசையா செய்து கொடுத்தது." என்றவரிடம் "இல்லைங்க அண்ணா,நீங்க சாப்பிடுங்க.நான் இப்போ தான் சாப்பிட்டேன்." என்றேன். இருந்தாலும் ஆசையாய் கள்ளங்கபடமின்றி என்னிடம் கொடுக்க வைத்த அவர் மனது என்னவாகி இருக்கும் என்ற உணர்வில் "நீங்க எந்த ஊருங்க,என்னா பண்றீங்க" என்று பேச்சை கொடுத்தேன்.


"எனக்கு எந்த ஊர்ன்னு சொல்றதுன்னு தெரியலைங்க. நான் பிறந்தது,அரவாக்குறிச்சி பக்கம். நான் சின்னப் பயலா இருக்கும்போதே என்னோட அப்பா இறந்திட்டார். தம்பி,தங்கச்சிகளை படிக்க வைக்கணும் அப்படிங்கிறதுக்காக கேரளா போனேங்க. இப்போ கோழிக்கோட்டுல  முப்பது வருஷம் ஆச்சுங்க. சொந்த வீடு இருக்கு.கல்யாணம் ஆகி பிள்ளைகுட்டிகள் எல்லாம் இருக்காங்க.தங்கச்சி பொண்ணுக்கு காதுகுத்து.அதான் இங்க வந்திட்டு போறேங்க."


"இங்க இருந்து போயி இந்த அளவுக்கு நல்லா வந்து இருக்கீங்கன்னா ரொம்ப சந்தோசங்க. இப்படி வரவும் போகவும் எத்தனை நாள் ஓட்டுவீங்க. ஊர் பக்கம் வந்து செட்டில் ஆகலாமே? " 


"எனக்கு மட்டும் ஆசை இல்லையாங்க. நான் கொத்தனாரா வேலை பார்க்கிறேங்க. இங்க இருந்து நிறையப்  பசங்களை வேலைக்கு கூட்டிட்டு போறேன். எனக்கு ஒரு பையன்,ஒரு பொண்ணு. பையனுக்கு படிப்பு ஏறாம என் கூடவே வேலை பார்த்தான். பொண்ணு நல்லா படிக்குதுங்க. அதை மட்டும் நல்லா படிக்க வச்சிட்டா போதுங்க. அதை மட்டும் நம்ம பக்கம் கட்டிக் கொடுத்து ஊர் பக்கம் வந்திடலாம்ன்னு இருக்கேன்.பையன் மட்டும் ஒழுங்கா இருந்து இருந்தா நான் இப்படி எல்லாம் யோசிக்க வேண்டியது இல்லைங்க. நான் சொல்லி சொல்லிக் கேக்காம மலையாளத்துக்காரங்க பொண்ணை கட்டிக்கிட்டு வந்திட்டான். என்னோட பொண்ணு இப்போ தான் டென்த் படிக்கிறாங்க.வீடு சின்னதா இருக்கு. இதெல்லாம் அவனுக்கே புரியணும்." என்று தன்னை அடக்க முடியாமல் உளறி விட்டோம் என்ற பரிதவிப்பில் சிறிது நேரம் அமைதி ஆகி அப்படியே உறங்கத் தொடங்கி இருந்தார்.


நானும் இதற்கு மேற்கொண்டு பேசுவது சரியாகப்  படாமல் ரம்யாவைப் பற்றிய நினைப்பில் தூக்கமும் வராமல் கடந்து செல்லும் மரங்களை பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன்.பஸ் பொள்ளாச்சியை நெருங்கிக்  கொண்டு இருந்தது. 


போன் அடிக்கும் சத்தம் கேட்டது.அனிச்சை செயலாக என்னுடைய சட்டைப்  பையை பார்த்து விட்டு,அடிப்பது அருகில் அமர்ந்து இருப்பவரின் செல் என்று தெரிந்து உறங்கிக் கொண்டு இருக்கும் அவரை எழுப்பினேன். அயர்ச்சியுடன் எழுந்த அவர் போனை எடுத்து ,"எப்படி இருக்கீங்க," என்று ஆரம்பித்தவர் முகம் சிறிது நேரத்தில் இருண்டு போயி வெளிறத் தொடங்கியது. பேச்சு மூச்சு இன்றி எதிரில் சொல்வதை கேட்டுக் கொண்டு இருந்தவர் பொள்ளாச்சி பேருந்து நிலையத்தில் பஸ் நிற்கும் முன்னரே வண்டியில் இருந்து இறங்கத் தொடங்கினார். ஏதோ நடக்கக் கூடாத ஒன்று  நடந்து இருக்கிறது என்பதை மட்டும் உணர்ந்து நானும் அவரை பின் தொடர்ந்தேன்.


"அண்ணே,என்னங்கண்ணே ஆச்சு. சரி,வாங்க.டீ சாப்பிடுவோம்" என்று சொல்லி அவரை இழுத்துக் கொண்டு கடைக்குச் சென்றேன். தண்ணியை கொடுத்து முகம் கொப்பளிக்க வைத்த பின்னர் ஒரு வித நிதான நிலைக்கு வந்தார். 


"தம்பி,உங்க கிட்ட எப்படி சொல்றது. ம்ம்,என்னோட பொண்ணு இரண்டு நாளா வீட்டுக்கு வரலையாம். என் சம்சாரம் இது வரைக்கும் சொல்லாம இப்போ தான் சொல்றாங்க. பக்கத்து வீட்டு பையன் ஒருத்தனையும் காணோம். எனக்கு மட்டும் ஏன் தம்பி,இது மாதிரி நடக்குது. காதலிச்சு ஓடிப் போற வயசா அவளுக்கு  இது? நான் என்ன பாவம் பண்ணினேன்." என்று சொல்லும்போது தேம்பத் தொடங்கி விட்டார். ஆறுதல் சொல்லவோ,பதில் சொல்லவோ இயலாமல் நானும் அவரைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தேன். சிறிது நேரம் கழித்து அவர் சிறிது தணிந்து இருப்பதைக் கண்டு  "சரி வாங்கண்ணா,பாலக்காடு பஸ் கிளம்புது,பாருங்க. நீங்களே இப்படி இருந்தா அங்க உங்க வீட்டுக்காரம்மா  நிலைமையை நினைச்சுப் பாருங்க. வீட்டுக்கு போயி எனக்கு போன் பண்ணுங்க. " என்று சொல்லி அவரை அனுப்பி வைத்தேன்.


ஏன் எனக்கு மட்டும் இவ்வாறு நிகழ்கிறது? எனக்கே ஆயிரம் பிரச்சனைகள் இருக்கும்போது என்னிடம் வருபவர்களும் அவர்களுடய துன்பங்களை  ஏன் சொல்லத் தொடங்குகிறார்கள் அல்லது நான் ஏன் செவி மடுத்து கேட்கிறேன்? சற்று நேரத்துக்கு முன் பரிச்சயமான அவரின் நிலையைக் கண்டு இப்போது எனக்கும் ஏன் காதலுக்காக வீட்டை விட்டு ஓட வேண்டும் என்ற எண்ணம் தலைதூக்க தொடங்கி இருந்தது. 

காதலிப்பவர்களுக்குத் தான் வலிக்க வேண்டும் இல்லையா,எனக்கு ஏன் தேவை இல்லாமல் வலிக்கிறது இப்போது ? சரி,வருவது வரட்டும்... நான் போகா விட்டாலும் ரம்யாவின் காதலன் ரமேஷ் அவளை கூப்பிடப் போவான் இல்லையா என்ற எண்ணத்தில் கோயம்புத்தூர் செல்லும் முடிவை கைவிட்டு பழனி செல்லும் பஸ்ஸை நோக்கி  நடக்கத் தொடங்கி இருந்தேன்.

சாதிமான்கள்

 சாதிமான் : 1

"என்னண்ணே,கடையில வந்து சாப்பிட்டுக்கிட்டு இருக்க. வீட்டுல மச்சி இல்லையா? "

"டேய் தம்பி,எப்படா வந்த?அட உனக்கு விஷயம் தெரியாதா? "

"ஏன்னே?என்னா விஷயம்?"

"அது ஒண்ணும் இல்லப்பா. நம்மூர் பஞ்சாயத்து எலெக்சன் நடந்ததுல.அதுல நின்ன சக்கிலியப் பையன் ஒருத்தன்  ஓட்டுப் போடறதுக்காக வீட்டுல காசை கொடுத்துட்டுப்  போய் இருக்கான். இந்த சாதி கெட்ட சிறுக்கி மகளும் அதை வாங்கி இருக்கா. தூக்கி எறிஞ்சு இருந்தாவுல சாதிமகள். அதான் ஒங்க அப்பன் வீட்டுக்கு போடின்னு அடிச்சு விரட்டிட்டேன். " .

சாதிமான் : 2

"ஏன்மா, நான் இங்க விசேசத்துக்கு வந்து இருக்கேன். இங்க கறி போடுறாங்க. ரெண்டு,மூணு வாரமா கறி சாப்பிடாம ஒரு மாதிரி இருக்கு,சாப்பிடட்டுமா?"

"பள்ளப் பய வீட்டு விசேசத்துக்கு போயிட்டு சாப்பிடலாம்ன்னு வேற கேக்கிறியா? வெறி பிடிச்சுப் போச்சுன்னா கடையில,கிடையில வாங்கித் திங்க வேண்டியது தான,மானங்கெட்ட ஜென்மங்க அப்படித் தான் இருக்கும். சரி,அங்க உன்கூட வந்து இருப்பாங்களே,அவிங்க என்ன செய்றாங்களே அதை செஞ்சு தொலை."

அரை மணி நேரம் கழித்து வீட்டுக்கு வேகமாக வந்தவன்,"என்ன இருக்கு,சீக்கிரம் சோறைப் போடு.பசிக்குது."

"ஏன்யா விசேச வீட்டுல திங்கலையோ.இங்க வந்து இந்த குதி குதிக்கிற?"

"எங்க,நாங்க மொய் வச்சிட்டு சாப்பிட போகலாம்ன்னு நிக்கிறோம். சம்சாரிக எல்லாம் எங்க இங்க சாப்பிட போறாகன்னு நினைச்சுக்கிட்டு கலரை கொண்டு வந்து குடிக்க கொடுத்திட்டான்.அதுக்கு அப்புறம் நாங்க எப்படி சாப்பிட போறது.அதான் அப்படியே வந்திட்டோம்."